Vandaag hebben we weer een prachtige dag gehad. Het begon in Rimavska Sec, waar we heel hartelijk werden ontvangen op de school. Het gebouw kenden we inmiddels wel, dus we wisten gelijk waar we moesten zijn. We kregen vier keer een groep van twee klassen en hadden drie kwartier met ze. We begonnen dus met het dramastuk wat werd toegelicht door Helena en daarna mochten de kids een letter-slinger knutselen. Het drama-stuk sloeg ook op deze school goed aan. Veel kids herkenden de problemen en de verleidingen. We hebben ze kunnen meegeven dat Jezus voor hen vecht, dat Hij van ze houdt, wie ze ook zijn en wat ze ook doen. Deze boodschap kwam natuurlijk ook weer terug in het knutselwerk, waar ze heel enthousiast mee bezig waren. De kinderen vonden het heerlijk om zelf een letter te maken en mooi te versieren. Ze glommen van trots toen het af was en dat was gaaf om te zien. Ook de juffen waren erg enthousiast en hielpen fijn mee. Soms kan de taalbarriere wel erg vervelend zijn. Vaak komen wij niet verder dan Szep (mooi), Yo (goed) en Hodjivnac (hoe heet je). Gelukkig hadden we een goede tolk vandaag, die ons nu al vier jaar heeft geholpen. Echt super is dat en tegelijk horen we van haar, dat zij het super vindt dat wij hier zijn. Dat is wel opvallend en daar denk je niet altijd bij na. Maar de meeste mensen hier zijn ons ontzettend dankbaar dat we hier naar toe zijn gekomen. Het is dus echt een wisselwerking tussen genieten van ons en genieten van de mensen hier. Want van zoveel blije gezichtjes, warmt je hart helemaal op!

Smiddags zijn we naar een dorpje geweest, waar we even lekker hebben gelopen en wat in winkeltjes hebben gekeken. Het leven is hier zo anders, het gaat echt in een veel lagere versnelling en dat is best wel genieten... Aan het eind van de middag hebben we in ons verzorgingstehuis muziek gemaakt voor de mensen. We probeerden wat bekende liederen en psalmen te zingen en die werden door sommige bewoners herkent. We sloten af met een zegenlied voor de mensen: de vrede van God zij met jou. Dit maakte veel emoties los, bij de bewoners, maar ook bij ons. We voelen ons zo verbonden met deze mensen hier. Gods liefde reikt echt over de grenzen van landen heen!

Na een heerlijk 5-sterren diner in ons stekkie, zijn we naar de directeur van het tehuis gegaan. Deze man is ook dominee van een kerkje waar we zondag zijn geweest. Hij is erg vriendelijk en had ons uitgenodigd toen we hem tegen kwamen in de supermarkt. Dus zodoende zitten we nu in zijn huis en maken we even gebruik van zijn internet. Dat is overigens ook iets waar we echt dankbaar voor zijn, alle lieve mensen van wie we het internet mogen gebruiken. In ons verzorgingstehuis is namelijk geen internet, dus moeten we telkens maar weer zien waar we terecht kunnen. Maar zoals jullie merken is het tot nu toe geen probleem geweest. Morgen hebben we de laatste dag op een school. Het programma voor dan zit aardig vol, want smiddags gaan we nog naar de mannenkliniek. Dat is best wel een beetje spannend voor de meesten van ons, dus we zijn benieuwd.

Nou het verhaal is volgens mij wel weer lang genoeg en we moeten ook zo weer naar de oudjes toe. Dus Wiszlat (tot ziens)!

ps. Anne, we hebben Joszie gevonden en op de foto gezet. Hij wilde jammergenoeg niet met ons mee...

pps. Olaf van harte gefeliciteerd! (En vooral van Suus, want die baalt dat ze je niet kan bellen.) We gaan hier nog even heel hard voor je zingen...